Ο Αντώνης Μητρόπουλος ήταν ένας λαμπρός νέος άνθρωπος κι επιστήμονας με αρετές και ταλέντα που θαυμάζαμε όλοι. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Καμάρι Τεγέας. Από μαθητής διακρίθηκε για τις επιδόσεις του στα μαθήματα και τη μουσική όπου κέρδισε πολλές υποτροφίες. Μετά το σχολείο μετακόμισε στην Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Ήταν ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Αστροφυσικής Ασέας, Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας για δύο θητείες και ένας από τους πρωτεργάτες της κατασκευής του Αστεροσκοπείου Ασέας. Δέχθηκε να συμμετάσχει στο συλλογικό εγχείρημα με μοναδικό όρο: οι δράσεις του Αστεροσκοπείου να είναι δωρεάν και με στόχο να φέρουν τους μαθητές και τους κατοίκους της Αρκαδίας κοντά στον κόσμο της Αστρονομίας και της Επιστήμης. Αυτή η "απαίτηση" από μόνη της, έδειχνε την ποιότητα ενός ανθρώπου που διέθεσε πολύ χρόνο σκληρής ανιδιοτελούς εργασίας ώστε να μπορέσουμε να κατασκευάσουμε ένα δωρεάν επισκέψιμο αστεροσκοπείο και να διοργανώσουμε εκδηλώσεις στις οποίες μας έχουν τιμήσει χιλιάδες επισκέπτες.
Ο Αντώνης σκοτώθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2021 από έναν απρόσεκτο οδηγό που παραβίασε STOP.
Ως φίλοι και συνοδοιπόροι του, δε θέλουμε μόνο να κρατήσουμε τη μνήμη του ζωντανή. Θέλουμε να κρατήσουμε και το παράδειγμα του ζωντανό. Αυτό, ενός εξαιρετικού νέου ανθρώπου που αγωνίστηκε χωρίς προσωπικό όφελος ή προβολή, ώστε ο τόπος μας να γίνει καλύτερος, για όλους.
Αγαπημένε μας Αντώνη. Καλό ταξίδι.
Ο Αντώνης σκοτώθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2021 από έναν απρόσεκτο οδηγό που παραβίασε STOP.
Ως φίλοι και συνοδοιπόροι του, δε θέλουμε μόνο να κρατήσουμε τη μνήμη του ζωντανή. Θέλουμε να κρατήσουμε και το παράδειγμα του ζωντανό. Αυτό, ενός εξαιρετικού νέου ανθρώπου που αγωνίστηκε χωρίς προσωπικό όφελος ή προβολή, ώστε ο τόπος μας να γίνει καλύτερος, για όλους.
Αγαπημένε μας Αντώνη. Καλό ταξίδι.
Αποχαιρετισμός από μέλη του Συλλόγου
Προσπαθώ μέρες να γράψω κάτι αλλά δεν έχω κουράγιο. Την Πέμπτη 4/2/2021 σκοτώθηκε σε τροχαίο ο αγαπημένος φίλος μου και καλός συνεργάτης, Αντώνης Μητρόπουλος. Λίγα λεπτά αφού είχε αναχωρήσει για το σπίτι του μετά από μία χαλαρή μέρα δουλειάς, ένα αυτοκίνητο παραβίασε Stop και δυστυχώς ο Αντώνης με τζάκετ και κράνος σκοτωθηκε ακαριαία. Νοιώθω συντετριμμένος. Ο Αντώνης ήταν ένας λαμπρός, σπάνιος, θορυβώδης και πανέξυπνος άνθρωπος. Τον εμπιστευόμουν στα πάντα, τον αγαπούσα και τον φρόντιζα σαν μεγάλος αδερφός. Τα τελευταία χρόνια ήμασταν σχεδόν κάθε μέρα μαζί. Στο αστεροσκοπείο, στο διάβασμα, στη δουλειά, στα project που ξεκινούσαμε, στα επιστημονικά βίντεο που ποτέ δεν φτιάχναμε. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα ζήσω αυτή τη στιγμή. Όταν με πήραν από το κινητό του και μου μίλησαν για σοβαρό ατύχημα, περίμενα κάποιο σπασμένο πόδι, όχι αυτό. Με τον Μητρόπουλο ξελασπώναμε ο ένας τον άλλον. Σε αυτό που του έτυχε όμως δεν είχα τη δύναμη να βοηθήσω. Θα τον θυμάμαι για πάντα ως ένα παλληκάρι με εξαιρετικό δυναμικό, ταλέντα και αρετές που όλοι οι φίλοι του αναγνωρίζαμε και θαυμάζαμε.
Θα συναντηθούμε κάποτε με τον Αντώνη στο θείο σκότος που παρατηρούσαμε με τα τηλεσκόπια, στη βουβή σιωπή και την άφατη ένωση. Αντίο Μητρόπουλε.
Δημήτρης Δημόπουλος
Θα συναντηθούμε κάποτε με τον Αντώνη στο θείο σκότος που παρατηρούσαμε με τα τηλεσκόπια, στη βουβή σιωπή και την άφατη ένωση. Αντίο Μητρόπουλε.
Δημήτρης Δημόπουλος
2015, Αύγουστος.
Τον Αντώνη τότε δεν τον γνώριζα τόσο καλά, παρά μόνο από τα λόγια του Ιάσονα Μήτσιου. Κάθε φορά που επιστρέφαμε στην Τρίπολη από τους τόπους που σπουδάζαμε, ο Ιάσονας μου μίλαγε για τον Αντώνη. Για τις πρόβες που κάνανε μαζί, για τα συγκροτήματα που έφτιαχναν, για τις συναυλίες. Ο Αντώνης μου έλεγε είναι ο καλύτερος κιθαρίστας που ξέρω. Έτσι με τα χρόνια είχε χτιστεί ένας θρύλος μέσα μου για αυτόν τον Αντώνη Μητρόπουλο. Τον Αύγουστο του 2015 λοιπόν, μαθαίνω ότι θα γίνει ένα σεμινάριο κρουστών στο Ξηροκάμπι Λακωνίας. Λέω να η ευκαιρία μου να γνωρίσω τον Μητρόπουλο. Παίρνω το τηλέφωνο του από τον Ιάσονα και τον καλώ προτείνοντας του να πάμε μαζί σε αυτό το σεμινάριο. Ο Αντώνης δέχεται και βρισκόμαστε στο Ξηροκάμπι να παρακολουθούμε έναν περίεργο τύπο να παίζει κρουστά. Αρχίζουμε όμως γρήγορα να βαριόμαστε καθώς δεν ήταν αυτό που περιμέναμε. Την ίδια μέρα ο Δημήτρης Δημόπουλος με τον Κωνσταντίνο Αναστασίου βρίσκονταν στο Κεραστάρι Αρκαδίας με τα τηλεσκόπια τους και πραγματοποιούσαν εκδήλωση παρατήρησης του νυχτερινού ουρανού. Το λέω στον Αντώνη με την ελπίδα να πει ότι θέλει να πάμε, για να φύγουμε και από αυτό το βαρετό σεμινάριο. Ο Αντώνης μου λέει χαρακτηριστικά ‘και δεν πάμε;΄. Φεύγουμε του λέω. Μόλις φτάσαμε στην Ασέα ο Αντώνης ξετρελάθηκε με τα τηλεσκοπία. Γνωρίστηκε με τον Δημήτρη Δημόπουλο και αμέσως άρχισαν να κάνουν συζητήσεις για το χωροχρόνο, για τα άστρα, για τη θεωρία της σχετικότητας και τη κβαντομηχανική. Ο Δημήτρης εντυπωσιάστηκε με τις γνώσεις του Αντώνη και φάνηκε αμέσως η χημεία που δημιουργήθηκε μεταξύ τους.
Οι μέρες περνούσαν και εγώ άρχισα να κάνω όλο και περισσότερη παρέα μαζί του. Τον Σεπτέμβρη με παίρνει τηλέφωνο ο Δημήτρης και μου λέει ότι θέλει να ιδρύσουμε έναν σύλλογο αστροφυσικής στην Ασέα και μας θέλει μέλη του. Παίρνω τον Αντώνη τηλέφωνο, του το λέω και μου απαντάει αμέσως ‘εννοείται Χόντο, μέσα είμαι, αλλά υπό έναν όρο "ο σύλλογος θα έχει έναν και μόνο στόχο. Να φέρει τα παιδιά και τους κατοίκους της περιοχής κοντά στο κόσμο της αστροφυσικής και την αστρονομίας".
Από εκείνη την μέρα και μετά ξεκίνησε το ταξίδι μου με τον Αντώνη. Εγώ ήρθα στην Αθήνα για να συνεχίσω τις σπουδές μου στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ενώ αυτός ήδη φοιτούσε στην σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών. Ήμασταν παντού μαζί. Στη λέσχη του πολυτεχνείου, στα Εξάρχεια που πίναμε μπύρες, στην Ασέα που κατεβαίναμε για το Αστεροσκοπείο. Είχαμε δεθεί και στα καλά και στα άσχημα.
Ο Αντώνης ήταν ένας πολιτικοποιημένος νέος. Όπως και εγώ ανήκε στο χώρο της Αριστεράς. Συζητούσαμε για την πάλη των τάξεων και για τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η γενιά μας. Κάναμε τόσα όνειρα μαζί, για τα καλύτερα χρόνια που πάντα περιμέναμε να έρθουν. Ο Αντώνης ήταν ο πιο 'έξω καρδιά' άνθρωπος που έχω γνωρίσει, ο πιο ευχάριστος χαρακτήρας. Πάντα σε έκανε να γελάς. Τρομερά οξυδερκής και δραστήριος. Τελευταία λέγαμε να ξεκινήσουμε μια μπάντα μαζί. Δεν προλάβαμε.
Αντώνη θα σε θυμάμαι για όλη μου τη ζωή. Ήσουν, είσαι και θα είσαι ο καλύτερος μου φίλος. Έφυγες νωρίς, πολύ νωρίς, θα τα ξαναπούμε όμως ρε, θα συνεχίσουμε μαζί ότι αφήσαμε στη μέση. Σου στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς με τη γροθιά μου στον αέρα. Εύχομαι να βρίσκεσαι σε έναν δίκαιο κόσμο, σε έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας, όπως πάντα ήθελες.
Νίκος Χόντος
Τον Αντώνη τότε δεν τον γνώριζα τόσο καλά, παρά μόνο από τα λόγια του Ιάσονα Μήτσιου. Κάθε φορά που επιστρέφαμε στην Τρίπολη από τους τόπους που σπουδάζαμε, ο Ιάσονας μου μίλαγε για τον Αντώνη. Για τις πρόβες που κάνανε μαζί, για τα συγκροτήματα που έφτιαχναν, για τις συναυλίες. Ο Αντώνης μου έλεγε είναι ο καλύτερος κιθαρίστας που ξέρω. Έτσι με τα χρόνια είχε χτιστεί ένας θρύλος μέσα μου για αυτόν τον Αντώνη Μητρόπουλο. Τον Αύγουστο του 2015 λοιπόν, μαθαίνω ότι θα γίνει ένα σεμινάριο κρουστών στο Ξηροκάμπι Λακωνίας. Λέω να η ευκαιρία μου να γνωρίσω τον Μητρόπουλο. Παίρνω το τηλέφωνο του από τον Ιάσονα και τον καλώ προτείνοντας του να πάμε μαζί σε αυτό το σεμινάριο. Ο Αντώνης δέχεται και βρισκόμαστε στο Ξηροκάμπι να παρακολουθούμε έναν περίεργο τύπο να παίζει κρουστά. Αρχίζουμε όμως γρήγορα να βαριόμαστε καθώς δεν ήταν αυτό που περιμέναμε. Την ίδια μέρα ο Δημήτρης Δημόπουλος με τον Κωνσταντίνο Αναστασίου βρίσκονταν στο Κεραστάρι Αρκαδίας με τα τηλεσκόπια τους και πραγματοποιούσαν εκδήλωση παρατήρησης του νυχτερινού ουρανού. Το λέω στον Αντώνη με την ελπίδα να πει ότι θέλει να πάμε, για να φύγουμε και από αυτό το βαρετό σεμινάριο. Ο Αντώνης μου λέει χαρακτηριστικά ‘και δεν πάμε;΄. Φεύγουμε του λέω. Μόλις φτάσαμε στην Ασέα ο Αντώνης ξετρελάθηκε με τα τηλεσκοπία. Γνωρίστηκε με τον Δημήτρη Δημόπουλο και αμέσως άρχισαν να κάνουν συζητήσεις για το χωροχρόνο, για τα άστρα, για τη θεωρία της σχετικότητας και τη κβαντομηχανική. Ο Δημήτρης εντυπωσιάστηκε με τις γνώσεις του Αντώνη και φάνηκε αμέσως η χημεία που δημιουργήθηκε μεταξύ τους.
Οι μέρες περνούσαν και εγώ άρχισα να κάνω όλο και περισσότερη παρέα μαζί του. Τον Σεπτέμβρη με παίρνει τηλέφωνο ο Δημήτρης και μου λέει ότι θέλει να ιδρύσουμε έναν σύλλογο αστροφυσικής στην Ασέα και μας θέλει μέλη του. Παίρνω τον Αντώνη τηλέφωνο, του το λέω και μου απαντάει αμέσως ‘εννοείται Χόντο, μέσα είμαι, αλλά υπό έναν όρο "ο σύλλογος θα έχει έναν και μόνο στόχο. Να φέρει τα παιδιά και τους κατοίκους της περιοχής κοντά στο κόσμο της αστροφυσικής και την αστρονομίας".
Από εκείνη την μέρα και μετά ξεκίνησε το ταξίδι μου με τον Αντώνη. Εγώ ήρθα στην Αθήνα για να συνεχίσω τις σπουδές μου στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ενώ αυτός ήδη φοιτούσε στην σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών. Ήμασταν παντού μαζί. Στη λέσχη του πολυτεχνείου, στα Εξάρχεια που πίναμε μπύρες, στην Ασέα που κατεβαίναμε για το Αστεροσκοπείο. Είχαμε δεθεί και στα καλά και στα άσχημα.
Ο Αντώνης ήταν ένας πολιτικοποιημένος νέος. Όπως και εγώ ανήκε στο χώρο της Αριστεράς. Συζητούσαμε για την πάλη των τάξεων και για τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η γενιά μας. Κάναμε τόσα όνειρα μαζί, για τα καλύτερα χρόνια που πάντα περιμέναμε να έρθουν. Ο Αντώνης ήταν ο πιο 'έξω καρδιά' άνθρωπος που έχω γνωρίσει, ο πιο ευχάριστος χαρακτήρας. Πάντα σε έκανε να γελάς. Τρομερά οξυδερκής και δραστήριος. Τελευταία λέγαμε να ξεκινήσουμε μια μπάντα μαζί. Δεν προλάβαμε.
Αντώνη θα σε θυμάμαι για όλη μου τη ζωή. Ήσουν, είσαι και θα είσαι ο καλύτερος μου φίλος. Έφυγες νωρίς, πολύ νωρίς, θα τα ξαναπούμε όμως ρε, θα συνεχίσουμε μαζί ότι αφήσαμε στη μέση. Σου στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς με τη γροθιά μου στον αέρα. Εύχομαι να βρίσκεσαι σε έναν δίκαιο κόσμο, σε έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας, όπως πάντα ήθελες.
Νίκος Χόντος
Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θά ερχόταν η μέρα να αποχαιρετίσω αυτό το τόσο ξεχωριστό παιδί που είχα γνωρίσει ένα καλοκαίρι στο Αστεροσκοπείο της Ασεας, έναν άξιο νέο άνθρωπο γεμάτο θέληση και όνειρα, έναν άνθρωπο υπόδειγμα, έναν άνθρωπο που έφυγε τόσο μα τόσο νωρίς. Αντώνη καλό δρόμο, εύχομαι το άστρο σου να λάμπει για όσους σε γνώρισαν και να τους συντροφεύει τις ξάστερες νύχτες. Έχε γειά φίλε.
Θοδωρής Καψής
Θοδωρής Καψής
Ο άνθρωπος γεννιέται, ζει και δημιουργεί αναμνήσεις.
Αναμνήσεις που κρατά μέσα του και αναμνήσεις που ζουν μέσα σε άλλους.
Αναμνήσεις που συνοδεύονται από συναισθήματα, ήχους, εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές, αισθήσεις.
Αναμνήσεις που στρεβλώνονται, ομορφαίνουν, αγριεύουν, μπερδεύονται.
Αναμνήσεις που πλουτίζουν τη ζωή του, τον μεγαλώνουν τον ολοκληρώνουν και δίνουν πνοή και στη ζωή των άλλων.
Αναμνήσεις που σταματούν να γεννιούνται όταν ο άνθρωπος φύγει.
Αναμνήσεις όμως που συνεχίζουν να ζουν στους άλλους, τους γονείς, τα αδέρφια, τους συντρόφους, τους φίλους, του γνωστούς, τους αγνώστους.
Αναμνήσεις που συνεχίζουν να δίνουν πνοή στη ζωή αυτών των άλλων.
Αναμνήσεις που δε σε αφήνουν να πεθάνεις πραγματικά, όσο συνεχίζουν να ζουν οι αναμνήσεις αυτές στις ψυχές αυτών των άλλων.
Αναμνήσεις που σε κρατούν στη ζωή δίνοντας την τρανταχτή απόδειξη πως έζησες, πως ένιωσες, πως ήσουν εκεί και δημιουργούσες αναμνήσεις.
Αναμνήσεις που θα τις έχουμε για πάντα στην καρδιά μας, εμείς οι άλλοι, οι γονείς, τα αδέρφια, οι φίλοι, οι γνωστοί, οι άγνωστοι.
Καλό ταξίδι φίλε μου Αντώνη…
Ιάσων Μήτσιος
Αναμνήσεις που κρατά μέσα του και αναμνήσεις που ζουν μέσα σε άλλους.
Αναμνήσεις που συνοδεύονται από συναισθήματα, ήχους, εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές, αισθήσεις.
Αναμνήσεις που στρεβλώνονται, ομορφαίνουν, αγριεύουν, μπερδεύονται.
Αναμνήσεις που πλουτίζουν τη ζωή του, τον μεγαλώνουν τον ολοκληρώνουν και δίνουν πνοή και στη ζωή των άλλων.
Αναμνήσεις που σταματούν να γεννιούνται όταν ο άνθρωπος φύγει.
Αναμνήσεις όμως που συνεχίζουν να ζουν στους άλλους, τους γονείς, τα αδέρφια, τους συντρόφους, τους φίλους, του γνωστούς, τους αγνώστους.
Αναμνήσεις που συνεχίζουν να δίνουν πνοή στη ζωή αυτών των άλλων.
Αναμνήσεις που δε σε αφήνουν να πεθάνεις πραγματικά, όσο συνεχίζουν να ζουν οι αναμνήσεις αυτές στις ψυχές αυτών των άλλων.
Αναμνήσεις που σε κρατούν στη ζωή δίνοντας την τρανταχτή απόδειξη πως έζησες, πως ένιωσες, πως ήσουν εκεί και δημιουργούσες αναμνήσεις.
Αναμνήσεις που θα τις έχουμε για πάντα στην καρδιά μας, εμείς οι άλλοι, οι γονείς, τα αδέρφια, οι φίλοι, οι γνωστοί, οι άγνωστοι.
Καλό ταξίδι φίλε μου Αντώνη…
Ιάσων Μήτσιος
Είναι δύσκολο να γράψει κανείς για κάτι που δεν μπορεί καλά καλά να συλλάβει. Πώς να συλλάβει άλλωστε, ότι τη μια στιγμή συζητάει με κάποιον και την άλλη αυτός χάνεται, γίνεται καπνός. Χτυπάει το τηλέφωνο και ακούς ένα μαντάτο, σχεδόν απίστευτο. Εν συνεχεία είσαι στο μέρος του ατυχήματος, αλλά ο Αντώνης δεν είναι εκεί. Βλέπεις κόσμο μαζεμένο, βλέπεις αδιάψευστα στοιχεία ότι έχει συμβεί κάτι τραγικό και σου λένε ότι δε θα ξαναδείς το φίλο σου και δε θα του ξαναμιλήσεις. Μοιάζει με ένα αφήγημα, με μια συνωμοσία. Μέρες τώρα θέλω να γράψω κάτι στη μνήμη του φίλου Αντώνη αλλά πραγματικά δε βρίσκω λόγια.
Γνώρισα τον Αντώνη μια ξάστερη νύχτα στο Κεραστάρι Αρκαδίας. Μας έφερε και τους δύο εκεί το ενδιαφέρον μας για τον έναστρο ουρανό. Συζητήσαμε μεταξύ μας, με τους επισκέπτες που ήταν εκεί, και ανταλλάξαμε σκέψεις γι αυτό το απέραντο μυστήριο που γεννά δέος και θαυμασμό. Η έλευση του Αντώνη σε εκείνη την αστροπαρατήρηση ήταν κομβικής σημασίας για τη μεταξύ μας γνωριμία και την πορεία του συλλόγου. Ήταν το σημείο που δισταυρώθηκαν οι δρόμοι μας. Τα επόμενα χρόνια, μέσα από τις δράσεις και τα project του συλλόγου εδραιώθηκε η φιλία μας. Είμασταν πολύ κοντά σε ηλικία και είχαμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα. Διακρινόταν για τη φιλοτιμία του, την προθυμία του, την πάντα θετική προαίρεση του και την ενασχόληση του με πολλά πράγματα. Τους τελευταίους μήνες βλεπόμασταν καθημερινά. Δουλεύαμε μαζί και η φιλία μας είχε αρχίσει να δένεται ακόμα περισσότερο.
Ανταλλάξαμε δυο κουβέντες, δώσαμε ραντεβού για την επομένη όπως κάθε μέρα και χαιρετηθήκαμε. Στον κεντρικό δρόμο αυτός έστριβε πάντα αριστερά κι εγώ δεξιά. Ποιος νά ξερε όμως ότι εκείνη την ημέρα ο Αντώνης είχε ένα προορισμό πολύ πιο μακρινό..
Καλό ταξίδι φίλε Αντώνη.
Στο πλήρωμα του χρόνου,
Καλή αντάμα.
Θανάσης Δημόπουλος.
Γνώρισα τον Αντώνη μια ξάστερη νύχτα στο Κεραστάρι Αρκαδίας. Μας έφερε και τους δύο εκεί το ενδιαφέρον μας για τον έναστρο ουρανό. Συζητήσαμε μεταξύ μας, με τους επισκέπτες που ήταν εκεί, και ανταλλάξαμε σκέψεις γι αυτό το απέραντο μυστήριο που γεννά δέος και θαυμασμό. Η έλευση του Αντώνη σε εκείνη την αστροπαρατήρηση ήταν κομβικής σημασίας για τη μεταξύ μας γνωριμία και την πορεία του συλλόγου. Ήταν το σημείο που δισταυρώθηκαν οι δρόμοι μας. Τα επόμενα χρόνια, μέσα από τις δράσεις και τα project του συλλόγου εδραιώθηκε η φιλία μας. Είμασταν πολύ κοντά σε ηλικία και είχαμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα. Διακρινόταν για τη φιλοτιμία του, την προθυμία του, την πάντα θετική προαίρεση του και την ενασχόληση του με πολλά πράγματα. Τους τελευταίους μήνες βλεπόμασταν καθημερινά. Δουλεύαμε μαζί και η φιλία μας είχε αρχίσει να δένεται ακόμα περισσότερο.
Ανταλλάξαμε δυο κουβέντες, δώσαμε ραντεβού για την επομένη όπως κάθε μέρα και χαιρετηθήκαμε. Στον κεντρικό δρόμο αυτός έστριβε πάντα αριστερά κι εγώ δεξιά. Ποιος νά ξερε όμως ότι εκείνη την ημέρα ο Αντώνης είχε ένα προορισμό πολύ πιο μακρινό..
Καλό ταξίδι φίλε Αντώνη.
Στο πλήρωμα του χρόνου,
Καλή αντάμα.
Θανάσης Δημόπουλος.